Μητρότητα/Motherhood ft Stella Fountoulaki

Για τη φετινή Ημέρα των Δικαιωμάτων της Γυναίκας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας για τη μητρότητα. Η μητρότητα είναι μια επιλογή όπου όλες οι γυναίκες πρέπει να είναι ελεύθερες να επιλέξουν εάν θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι. Το να είσαι μητέρα είναι προσωπική εμπειρία για την καθεμία από εμάς και όσα βιβλία και λογοτεχνία κι αν διαβάσεις, δεν θα αποτυπώσουν με ακρίβεια την εμπειρία σου. Ωστόσο, το να είσαι προετοιμασμένη για το τι μπορεί να συνεπάγεται στη μητρότητα μπορεί να σε βοηθήσει να αποφασίσεις αν αυτό είναι κάτι που θα ήθελες να ζήσεις. Αυτή η ανάρτηση δεν απευθύνεται μόνο σε βιολογικές μητέρες- απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες και τους άνδρες. Η κατανόηση του τι περνάει κάποιος/α χωρίς να το βιώνεις άμεσα μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση της επικοινωνίας σας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ό,τι γνωρίζω για τη μητρότητα είναι μέσα από τον θεωρητικό φακό της ψυχολογίας, αποφάσισα να πάρω συνέντευξη από τη Στέλλα Φουντουλάκη, μια υπέροχη συνάδελφο και μητέρα. 

  • Πώς είχες τη μητρότητα στο μυαλό σου, πριν γίνεις μαμά; Πώς θα είναι; Είναι κάτι που ήθελες;

Ήμουνα πολύ σίγουρη ότι θέλω να γίνω μάνα, αλλά είχα αποφασίσει ότι αν δυσκολευτώ δεν θα το επιδιώξω, καλό ή κακό δεν ξέρω. Αλλά ήξερα ότι θέλω να γίνω μάνα σε μια ευτυχισμένη οικογένεια και την φανταζόμουνα σαν μια διαφήμιση για βούτυρο, δηλαδή θα ξυπνάμε θα είμαστε όλοι ξεκούραστοι και χαμογελαστοί, θα κάνουμε αγκαλιές και φιλιά. Όλοι θα είμαστε χαρούμενοι και τέλειοι και όμορφοι. Έτσι το είχα στο μυαλό μου. 

  • Είχες πει ότι πάντα ήθελες. Ποια ήταν τα στοιχεία που σε οδήγησαν στο να ήθελες, αν μπορείς να τα αναγνωρίσεις;

Δεν είναι κατι συνειδητό νομίζω. Δηλαδή να πω ότι θέλω επειδή η κοινωνία μου το επέβαλε ή ότι επειδή θέλω να φέρω ακόμα ένα Έλληνα στον κόσμο. Δεν υπήρχε αυτό καθόλου, ούτε ήθελα να βοηθήσω με την υπογονιμότητα. Δεν ξέρω, ήταν μάλλον η ανάγκη μου να γίνω και γω μαμά. Να έχω αυτή την εμπειρία να είμαι μαμά. Ήξερα επίσης ότι ήθελα να έχω δύο παιδιά, ίσως γιατί εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που είμασταν δύο αδέρφια. Οπόταν έτσι είχα την εικόνα.

  • Πώς διαφοροποιήθηκε, εάν διαφοροποιήθηκε, αυτή η εικόνα τώρα που έγινες μάνα;

Κοίτα, ακόμη ήθελα και ευτυχώς  είχε έρθει αρκετά συνειδητά και εύκολα, σε μια καλή σχέση. Η εγκυμοσύνη ήταν καλή και το πρώτο μωρό ήταν καλό, που επίσης βοήθησε. Οπότε το βίωσα πολύ όμορφα, δηλαδή όντως είναι ωραία τα πράγματα, εκτός αν εξαιρέσεις τις πρακτικές δυσκολίες του θηλασμού, του ύπνου (που ήταν πάρα πολύ λίγος), της κούρασης. Ήμουνα κάπως, δεν γίνεται αυτό ένας άνθρωπος να το έχει αυτό. Δηλαδή υπάρχουν δυνάμεις, ενέργεια που δεν ξέρεις ότι έχεις, μέχρι πριν δεν υπήρχε αυτό το πράγμα να το αντέξεις. Οπότε ήτανε όμορφα, ήτανε έτσι όπως έπρεπε να είναι και γι αυτό ήρθε το δεύτερο πάρα πολύ γρήγορα. 

  • Ήθελα να σε ρωτήσω γι αυτά τα “άσχημα” που δεν μιλάνε όταν μιλάνε για εγκυμοσύνη.

Κοίταξε, ας πούμε ο ύπνος. Μπορεί να έχεις άσχημο ύπνο και πριν την εγκυμοσύνη και μετά είναι ανάλογα με το μωρό. Όπου το μωρό μπορεί να είναι ένα πολύ εύκολο μωρό που μπορεί να κοιμηθεί σερί 4 ώρες και να ξυπνά για να τρώει. Τα άσχημα τώρα είναι τα blues της επιλόχειας, όπου να θες να κλαις, να μην έχεις καμια όρεξη να μιλήσεις, να θες την ησυχία σου, να είναι όλα μαύρα και να μην θέλεις κάποιον να έρθει να σου πει έχεις κατάθλιψη, είσαι επικίνδυνη, δεν θα έπρεπε να κλαις. Θα έπρεπε να είσαι χαρούμενη με το παιδί σου, όπως στις διαφημίσεις βουτύρου. Όμως κάθε μαμά έχει δικαίωμα να κλαίει τις πρώτες 10 μέρες  και να θέλει να μείνει μόνη της και να λέει τι έκανα και πάρτε το πίσω. Δεν έιναι επειδή δεν είσαι καλή μαμά, απλώς είναι οι ορμόνες που πέρνουνε το χρόνο τους και οφείλεις να κάνεις υπομονή. Το υποστηρικτικό δίκτυο είναι πάρα πολύ σημαντικό σε εκείνη τη φάση. Δεν θές να σε κρίνουνε. Ούτε για το αν θηλάζεις, ούτε για αν δεν θηλάζεις, ούτε αν τα κάνεις σωστά, ούτε αν τα κάνεις λάθος. Προφανώς ότι στην αρχή θα τα κάνεις λάθος μέχρι να μάθεις. Αλλα θεωρώ ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πίεση στην νέες μαμάδες σε αυτά τα θέματα. 

  • Τί άλλες δυσκολίες έχουν οι νέες μαμάδες;

Αρχικά είναι τα πρακτικά, οι αρμοδιότητές σου στο σπίτι, εάν πρέπει να γυρίσεις πίσω στη δουλειά, που υποτίθεται η άδεια επιλοχείας είναι τέσσερεις μήνες αλλά εγώ ας πούμε που έχω μια ιδιωτική επιχείρηση δεν μπορούσα να μείνω για τέσσερις μήνες, έμεινα δύο. Μετά είναι να βρεις λίγο τις ισορροπίες στη νέα πραγματικότητα. Δηλαδή η πρόκληση να θυμηθείς ότι είσαι και εσύ γυναίκα, ότι είσαι και εσύ άτομο που έχεις ανάγκες. Χρειάζεσαι και εσύ να πας τις βόλτες σου, να πας γυμναστήριο, να έχεις την ησυχία σου, να βρεις τις φίλες σου. Το κομμάτι της κοινωνικοποίησης είναι μεγάλη πρόκληση γιατί εξαρτάται εάν είσαι η πρώτη με παιδιά και οι άλλοι δεν θέλουν να ακούνε για παιδιά, ή αν τα παιδιά των άλλων είναι αρκετά μεγάλα και το θεωρούν τετριμένο ή ακόμα αν αποφασίσεις ότι απλά θα μείνεις σπίτι και δεν θα κάνεις τίποτα.

Αυτό το κομμάτι [της νέας πραγματικότητας] που κάπως το ξεχνάμε γιατί γίνονται πάρα πολλές αλλαγές και είναι το κομμάτι που πρέπει να ξαναβρούμε. Την ισορροπία στο ζευγάρι που χρειάζεται. Το σώμα που είναι άλλο πράγμα για να έρθει στα ίσια του, θέλει υπομονή. Τη νέα ταυτότητα. Να αποφασίσεις τι μαμά θές να είσαι. Έχεις καθημερινά να παίρνεις καινούργιες αποφάσεις. 

  • Μιλώντας για τη νέα ταυτότητα της μαμάς, τι στυλ μαμάς είναι βοηθητικά;

Κοίταξε, τα πολύ ελαστικά και τα πολύ αυστηρά δεν είναι καθόλου βοηθητικά για το παιδί. Στο κομμάτι της ταυτότητας εννοώ πως η μαμά βιώνει τον εαυτό της. Πως βλέπει την μητρική ταυτότητα που αρχίζει να κτίζεται και στην διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια της μητρότητας. Έχει να πάρει τις δικές της αποφάσεις στο τι όρια θα θέσει, πόσο ελαστική θα είναι ακόμα και η αποφαση εάν θα αφήσει το παιδί στη νταντα ή στη γιαγιά για να πάει για ένα ποτό με τον άντρα της. Έχει να κάνει με το τι δικαιολογεί και βάζει η ίδια στον ρόλο της ως μαμά. 

  • Το επόμενο που ήθελα να ρωτήσω είναι πώς διαφοροποιήθηκαν οι προτεραιότητες σου;

Πάρα πολύ. Οκαυ ας αρχίσουμε με το ότι όταν έχεις ένα και δύο παιδιά, αλλάζει το τι κάνεις στην καθημερινότητα σου, αλλά και σε επίπεδο σημαντικότητας. Θεωρώ ότι άλλαξε η οπτική μου στα πράγματα γενικότερα, δηλαδή το τί αξίζει, τι είναι μάταιο τι δεν είναι. Νομίζω τα τελευταία 3,5 χρόνια που είμαι μαμά, που μπορεί να υπήρξαν και άλλοι παράγοντες που να με έχουν επηρεάσει, θεωρώ ότι κοστολογώ πολύ περισσότερο την υγεία, τις εμπειρίες, δεν θέλω τίποτα υλικά πράγματα. Είμαι πιο πολύ στο να βιώνω, να είμαι στη στιγμή που είμαι μαζί τους. Στη στιγμή που μαλώνουμε, που γελάμε. 

Αναγκαστικά κιόλας έχουν γίνει τα παιδιά προτεραιότητα, αλλά κι όλας για τη δική μου ψυχική υγεία βάζω προτεραιότητα και εμένα. Έχω προσέξει ότι όταν εγώ δεν είμαι καλά, δεν ευχαριστιέμαι την μητρότητα. 

  • Τα παιδιά παρόλο που είναι μικρά είναι σφουγγάρια. Τι πιστεύεις παίρνουν από εσένα;

Τα πάντα. Τα παιδιά παίρνουν τα πάντα. Ακούνε τα πάντα. Ακόμα και όταν εκείνη την ώρα νομίζεις ότι δεν σε ακούνε, ακούνε τα πάντα. Προσπαθούν να καταλάβουν τα πάντα και από την πρώτη μέρα μαθαίνουν από εσένα. Δηλαδή δεν έχει καμία σημασία τι τους λέμε, σχεδόν καμία. Αλλά το τι κάνουμε. Δηλαδή εμένα θα με δει να λέω καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ και θα έρθει η μέρα που θα το πει και αυτό. Ενώ αν διαβάζουμε παραμύθια και λέω αυτά αλλά δεν τα κάνω, δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να τα κάνει.

Έχω ακούσει και αυτο “καλά τι τα παίρνεις τα παιδιά αφού πριν τα 3 δεν θυμούνται.” Δεν ισχύει αυτό το πράγμα. Μπορεί στα 15 τους να μη θυμούνται τι κάνανε στα 3 αλλά αυτή τη στιγμή κτίζουν εγκέφαλο. Δηλαδή όλα τα αφομοιώνουνε σε μεγάλο βαθμό.

  • Πού βάζεις εσύ τη γραμμή στο εγώ και ο σύντροφος μου vs εγώ με τα παιδιά;

Νομίζω υπάρχει ένας προγραμματισμός, δηλαδή κάποια milestones που γίνονται στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Έχουμε καταλήξει ότι γίνονται συνηδειτα γιατί πρέπει να φροντίσουμε και το συζυγικό και το ατομικό και το γονεϊκό και κάπως βγήκε. Έχουμε πει ότι είμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι το βράδυ, αν πω ότι αυτό είναι το οικογενειακό. Έστω και αν είναι το φαγητό ένα φρούτο. Απλά να είμαστε όλοι μαζί να πούμε τα νέα μας, ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Δεν σημαίνει επειδή ειναι 2 και 3,5 δεν μπορούν να συμμετέχουν ή να ακούσουνε την συζήτηση. Μετά υπάρχει ότι θα κοιμηθούμε και θα μείνουμε οι δυό μας σίγουρα τα βράδια, Παρασκευή ή Σάββατο, εάν όχι εκτός σπιτιού τότε μόνοι μας στο σπίτι. Το Σαββατοκύριακο που δεν έχει ποτέ δουλειά είμαστε μόνο οι 4 μας. 

  • Πολλές μαμάδες προβληματίζονται και προσπαθούν να “προστατεύσουν” τα παιδιά τους από το τι θα πει η πεθερά ή ο άλλος κτλ. Τί κάνεις εκεί;

Κοίταξε εξαρτάται και από το πόσο μέρος της καθημερινότητας είναι η γιαγιά κτλ. Είναι συχνά δύσκολο για πρακτικούς λόγους να πείσεις την πεθερά ή τη γιαγιά ότι ξέρεις αυτό που το λες δεν του κάνει καλό. Αλλά εάν είναι έτσι οι συνθήκες θα το ακούσει το παιδί. Το θέμα είναι να υπάρχει μία σχέση ουσίας και εμπιστοσύνης μεταξύ της μαμας και του μπαμπα και να μπορεί να έρθει και να σου πει το παιδί “ξέρεις άκουσα αυτό.” Εάν έχεις καλή σχέση με το παιδί θα σου το πει και θα μάθει σιγά σιγά να το διαχωρίζει και να μπορεί να λέει ότι αυτό δεν με αφορά. 

  • Ποιά πράγματα πιστεύεις πρέπει να συζητηθούν ανοικτά με τον σύντροφο πριν να γίνει ένα παιδί;

Όλα. Είναι καλο απ’ την αρχή να είναι μαζί σε όλη τη διαδικασία. Μέσα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ο μπαμπάς θα αρχίσει να κτίζει τη δική του πατρική ταυτότητα. Πρέπει να συζητηθεί τι θα επιτρέπεται και τι όχι στο σπίτι, τι κουλτούρα να έχουνε. Είναι καλά ένα ζευγάρι να κινείται σε μία κοινή γραμμή, χωρίς να σημαίνει ότι ο ένας θα επιβάλει τη γνώμη του στον άλλον. Η σχέση μεταξύ των συντρόφων είναι πολύ βασική αρχή. Δεν είναι καλά να πας να μπεις σε μία τοξική σχέση και να κάνεις ένα παιδί. Το παιδί δεν έρχεται να ενώσει, το παιδί προκαλεί το ζευγάρι. Είναι ένα working process, δηλαδή βλέποντας και κάνοντας. Μπορούν να κάνουν αλλαγές στην πορεία της σχέσης.

Πολύ συχνά ο μπαμπάς αποκλείεται από τη φροντίδα του παιδιού, επειδή η μαμά το αποκλειει. Νομίζω επικρατεί αυτή η κουλτούρα. Θυμάμαι όταν είχα γεννήσει γυρίζει η μαία και μου λέει “Έλα να σου δείξω πως να κάνεις μπάνιο το μωρό” και τις απαντάω “Οκαυ, θα έρθουμε” και μου λέει “Όχι, μόνο εσύ θα έρθεις, γιατί ο μπαμπάς έχει μικρόβια γιατί ήτανε στον θάλαμο.” Καλά εγώ δεν έχω μικρόβια; Άρα σκέψου, από εκεί ξεκινάει ότι εγώ θα μάθω και εγώ θα στο δείξω, την στιγμή που έπρεπε να μαθαίνουμε και οι δύο. Εδώ γίνεται το “εγώ ξέρω και έλα να σου δείξω” και αν υπάρχει από πριν ένας ανταγωνισμός στο ζευγάρι, τότε έχουμε το “εγώ ξέρω, εσύ δεν ξέρεις.” Αυτό απομονώνει και δεν θα ξυπνήσει μετά από 3 χρόνια και πει οκαυ είμαι εδώ τώρα, είναι κάτι που κτίζεται. 

  • Μπορεί να υπάρξει μητρότητα χωρίς να έχει καποια μαμα βιολογικά παιδιά;

Θεωρώ πως ναι, βέβαια, εννοείται. Μπορεί να μην έχεις τους 9 μήνες της κύησης, αλλά υπάρχει αυτή η προπαρασκευαστική περίοδος, γι αυτό και οι υιοθετήσεις δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Ή εάν ο σύντροφός σου είχε παιδί από πριν. Και εκεί μπορεί να σου βγει το μητρικό σου. Η μητρότητα είναι κάτι που κτίζεται. Το να γεννήσεις ένα παιδί είναι μία άλλη ανάγκη. 

  • Τι συμβουλές θα έδινες σε όλες τις μητέρες;

Αφενός να προσέχουν και τον εαυτό τους στο παιχνίδι, χωρίς αυτό απαραίτητα να καταπατά τις ανάγκες του παιδιού. Επίσης, να ενημερώνονται από νωρίς για το τι σημαίνει παιδί, παιδικός εγκέφαλος, τι σημαίνει συμπεριφορά, τι χρειάζονται τα παιδιά γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική ενημέρωση σε αυτό το κομμάτι. Θεωρώ πάρα πολύ βοηθητικά οποιαδήποτε μαθήματα γίνονται με μαμάδες και βρέφη. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι όπου μπορούν μια μαμά και ένας μπαμπάς να δεθούν πραγματικά με το παιδί. Να είναι ενημερωμένοι στο τί να περιμένουν σε κάθε ηλικία. Εάν χρειαστεί οποιαδήποτε παρέμβαση, όσο πιο νωρίς το ψάξουνε, τόσο το καλύτερο για όλους. Η ενημέρωση βοηθάει και στην τυπική ανάπτυξη και στην περίπτωση που υπάρχει οποιαδήποτε αναπτυξιακό θέμα να το διερευνήσουν χωρίς άρνηση. 

Σαν γονείς είναι καλό να διερευνήσουν τα δικά τους ταμπού, κυρίως σε θέματα σεξουαλικά. Είναι λυπηρό όπου κάποιοι γονείς μπορεί να μην μιλήσουν ποτέ στα παιδιά τους για το σεξ. Είναι λυπηρό γιατί αποκλείεται ένας άνθρωπος να μην θέλει να μάθει, αποκλείεται ένας άντρας να μην έχει στύση και να μην δει το σώμα του να αλλάζει. Άρα θα το ψάξει και αν δεν του πεις εσύ θα το ψάξει απ την χειρότερη πηγή. Αλλά μιλώντας για το σεξ δεν είναι μόνο η πράξη αλλά και το πώς συνδέομαι, πως κάνω φίλους, πως απολαμβάνω το φλερτ και πως λέω όχι σε κάτι που δεν θέλω. Είναι καλό η σχέση να είναι ασφαλής για να ξέρει το παιδί ότι μπορεί να ρωτήσει τον γονιό του ό,τι θέλει/ έχει απορία. Αυτό είναι το πιο υγιές. 

  • Νομίζω είπαμε αρκετά! Δεν ξέρω όμως εάν έχει κάτι να προσθέσεις;

Κάτι τελευταίο που θα πρόσθετα είναι όταν γονείς έχουν περισσότερα από ένα παιδιά. Είναι εντάξει κάποιοι γονείς να νιώθουν διαφορετικά με κάθε παιδί τους.  Εννοείται ότι εξακολουθείς να τα αγαπάς ανιδιοτελώς, αλλά όντως έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και είναι οκαυ να τα πηγαίνεις διαφορετικά με κάθε παιδί. Με διαφορετικά ταιριάζουμε και με άλλους ανθρώπους, δεν μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια με τα παιδιά μας. Αλλά σίγουρα να μην είμαστε προφανώς άδικοι ή να έχουμε κάποια προτίμηση γιατί αυτό δεν βοηθάει. Αλλά μέσα μας να το απενοχοποιήσουμε λίγο ότι συμβαίνει και είναι εντάξει. Επίσης, οι γονείς δεν πρέπει να λένε στο μεγαλύτερο παιδί ότι είναι μεγάλο και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φροντίζει το πιο μικρό γιατί αυτό μόνο κακό μπορεί να κάνει. Εάν σκεφτούμε ότι ένα 5χρονο μπορεί να έχει ένα μικρότερο αδερφό, την ίδια ώρα μπορεί ένα 5χρονο να είναι ο μικρότερος αδερφός σε μια οικογένεια. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να το επιβαρύνουμε. Τελευταίο, να θυμούνται ότι υπάρχει μπαμπάς και η στήριξη μεταξύ μαμάδων είναι πολύ σημαντική. 

IN ENGLISH

For this year’s Women’s Rights Day, I decided to share with you about motherhood. Motherhood is a choice and all women should be free to choose if they want to follow that path. Being a mother is a personal experience for each one of us and as many books and literature you read, they will not accurately capture your experience. However, being prepared for what motherhood may entail can help you decide if this is something that you would like to experience. This post is not intended only for biological mothers; it’s intended for all women and men. Understanding what the other person is going through without directly experiencing it can help bolster your communication. Considering that whatever I know about motherhood is through the theoretical psychological lens, I decided to interview Stella Fountoulaki, a wonderful colleague and a mother.

  • How did you have motherhood in your mind before you became a mom? What’s it gonna be like? Is it something you wanted?

I was very sure that I wanted to be a mother, but I had decided that if I had a hard time I wouldn’t pursue it, good or bad I don’t know. But I knew I wanted to be a mother in a happy family and I imagined it as an advertisement for butter, meaning we would wake up all rested and smiling, hugging and kissing. We’ll all be happy and perfect and beautiful. That’s how I had it in my head. 

  • You said you always wanted to. What were the elements that led you to want, if you can identify them?

It’s not something conscious, I don’t think. That is to say that I want to because society has imposed it on me or because I want to bring another Greek into the world. There was no such thing at all, nor did I want to help with infertility. I don’t know, it was probably my need to be a mom myself. To have that experience of being a mom. I also knew I wanted to have two kids, maybe because I grew up in a house where we were two siblings. So I had that image.

  • How has that image changed, if at all, now that you’ve become a mother?

Look, I still wanted, and luckily had come quite consciously and easily, into a good relationship. The pregnancy was good and the first baby was good, which also helped. So I experienced it very nicely, which means things are indeed nice, except for the practical difficulties of breastfeeding, sleep (which was too little), and fatigue. I was kind of, it’s not possible for a person to have that. I mean there are powers and energy that you don’t know you have, until before there was no such thing to bear. So it was beautiful, it was the way it was supposed to be and that’s why the second one came very, very quickly. 

  • I wanted to ask you about those “bad” things they don’t talk about when they talk about pregnancy.

Look, let’s say sleep. You can have bad sleep before pregnancy and then it depends on the baby. Where the baby can be a very easy baby who can sleep for 4 hours straight and wake up to eat. The bad ones now are the postpartum blues, where you want to cry, you have no desire to talk, you want your privacy, it’s all black and you don’t want someone to come in and tell you you’re depressed, you’re dangerous, you shouldn’t be crying. You should be happy with your child, like in the butter commercials. But every mom has the right to cry for the first 10 days and want to be left alone and say what did I do and take it back. It’s not because you’re not a good mom, it’s just hormones taking their time and you have to be patient. The support network is very, very important at that stage. You don’t want to be judged. Not on whether you’re breastfeeding, not on whether you’re not breastfeeding, not on whether you’re doing them right, not on whether you’re doing them wrong. Obviously, you’re going to do them wrong at first until you learn. But I think there is too much pressure on new moms on these issues. 

  • What other difficulties do new moms have?

First of all, it’s the practicalities, your responsibilities at home, if you have to go back to work, which is supposed to be a four-month custodial leave but I, let’s say I have a private business, I couldn’t stay for four months, I stayed for two. Then it’s a bit of finding the balance in the new reality. That is the challenge of remembering that you are a woman too, that you are a person who has needs. You also need to go for your walks, to go to the gym, to have your quiet time, to find your friends. The socialization part is a big challenge because it depends if you’re the first one with kids and people don’t want to hear about kids, or if other people’s kids are old enough and they think it’s trivial, or even if you decide that you’re just going to stay home and do nothing.

This part [of the new reality] that we kind of forget because there are so many changes and it’s the part that we have to rediscover. The balance in the couple is needed. The body, which is another thing to come back into balance, needs patience. The new identity. Deciding what kind of mom you want to be. You have new decisions to make every day. 

  • Speaking of the new mom identity, what mom styles are helpful?

Look, too flexible and too strict are not helpful for the child at all. In the identity part, I mean how the mom experiences herself. How she sees the maternal identity that begins to be built both during pregnancy and throughout motherhood. She has to make her own decisions regarding what boundaries she will set, how flexible she will be even the decision whether to leave the child with the nanny or with grandma to go for a drink with her husband. It’s all about what she justifies and puts into her role as a mom. 

  • The next thing I wanted to ask is how did your priorities diversify?

Too much. Okay, let’s start with the fact that when you have one or two kids, it changes what you do in your daily life, but also in terms of importance. I think it changed my perspective on things in general, meaning what’s worthwhile, what’s futile, and what’s not. I think in the last 3.5 years of being a mom, which there may have been other factors that have influenced me, I think I value health and experiences, and I don’t want any material things much more. I’m more into experiencing and being in the moment with them. In the moment when we’re arguing when we’re laughing. 

Inevitably, children have already become a priority, but I also put my own mental health first. I’ve noticed that when I’m not well, I don’t enjoy motherhood. 

  • Children, although small, are sponges. What do you think they get from you?

Everything. Children take everything. They listen to everything. Even when at the time you think they’re not listening, they listen to everything. They try to understand everything and from day one they learn from you. So it doesn’t matter what we tell them, almost none. It’s what we do. That is, they will see me saying good morning, thank you, and you’re welcome and the day will come when they will say that too. Whereas if we read stories and I say these things but don’t do them, there is no way a child will do them.

I’ve also heard that “Well what are you taking the kids for since they don’t remember before 3.” That’s not true. They may not remember at 15 what they were doing at 3, but they’re building a brain right now. So they’re assimilating everything to a large extent.

  • Where do you draw the line between yourself and your partner vs yourself with the kids?

I think there is a planning, that is some milestones that are made in the weekly schedule. We’ve come to the conclusion that they are done routinely because we have to take care of the marital and the individual and the parental and it kind of came out. We’ve said we’re all at the table together in the evening if I say that’s the family thing. Even if it’s eating fruit. Just being all together to tell our news, even at this age. It doesn’t mean just because they are 2 and 3.5 that they can’t participate or listen to the conversation. Then there is that we will sleep in and the two of us will definitely stay in on Friday or Saturday nights, if not out of the house then alone at home. On the weekend when it’s never busy, it’s just the 4 of us. 

  • Many mothers are worried and try to “protect” their children from what the mother-in-law or the other person will say, etc. What are you doing there?

Look it also depends on how many parts of the daily routine the grandmother etc. It is often difficult for practical reasons to convince the mother-in-law or grandmother-in-law that you know what you are saying is not good for him. But if circumstances are such the child will listen. The point is that there has to be a relationship of substance and trust between mom and dad and the child can come to you and say “you know I heard that.” If you have a good relationship with the child he will tell you and he will slowly learn to separate it and be able to say this is none of my business. 

  • What things do you think should be discussed openly with a partner before having a child?

All. It’s good from the beginning to be together throughout the whole process. Throughout the pregnancy, dad will also begin to build his own paternal identity. There needs to be a discussion about what will and will not be allowed in the house, and what culture they should have. It is good for a couple to move in a common line, without meaning that one will impose their opinion on the other. The relationship between partners is a very basic principle. It’s not good to go into a toxic relationship and have a child. The child does not come to unite, the child challenges the couple. It is a working process, that is, seeing and doing. They can make changes in the course of the relationship.

Very often the dad is excluded from childcare because the mom excludes him. I think that’s the prevailing culture. I remember when I had a baby, the midwife comes back and says “Let me show you how to give the baby a bath” I say “Okay, we’ll come” and she says “No, just you come because daddy has germs because he was in the ward.” Well, I don’t have germs. So think about it, that’s where it starts that I’m going to learn and I’m going to show you when we both should have been learning. Here it becomes “I know and comes and show you” and if there is a competition in the couple beforehand, then we have “I know, you don’t know.” That isolates and you don’t wake up after 3 years and say okay I’m here now, it’s something that’s building. 

  • Can there be motherhood without a mommy having biological children?

I think so, of course, of course. You may not have the 9 months of pregnancy, but there is that preparatory period, which is why adoptions don’t happen overnight. Or if your partner has had a child before. And that’s where you can get your uterus out. Motherhood is something that is built. Having a child is another need. 

  • What advice would you give to all mothers?

On the one hand, they should also take care of themselves in the game, without this necessarily encroaching on the child’s needs. Also, to be informed early on about what a child means, a child’s brain, what behavior means, and what children need because there is no real information in this area. I find it very helpful and lessons are done with mothers and infants. There are so many ways where a mom and dad can really bond with the child. To be informed on what to expect at any age. If any intervention is needed, the earlier they look into it, the better for everyone. Being informed also helps with typical development and in the event, there is any developmental issue explore it without denial. 

As parents, it is good to explore their own taboos, especially in sexual matters. It is sad that some parents may never talk to their children about sex. It’s sad because there’s no way a man doesn’t want to know, no way a man doesn’t have an erection and see his body change. So he will look it up and if you don’t tell him he will look it up from the worst source. But talking about sex isn’t just about the act, it’s about how I connect, how I make friends, how I enjoy flirting, and how I say no to something I don’t want. It’s good for the relationship to be safe so the child knows that he can ask his parent anything he wants/has questions about. That is the healthiest thing to do. 

  • I think we’ve said enough! But I don’t know if there is anything to add.

One last thing I would add is when parents have more than one child. It’s okay for some parents to feel differently about each of their children.  It goes without saying that you still love them selflessly, but they do have different personalities and it’s ok to get along differently with each child. With different fits and different people, we can’t turn a blind eye to our children. But certainly not being obviously unfair or having a preference because that doesn’t help. But in our hearts, we can decontextualize a little bit that it’s happening and it’s okay. Also, parents shouldn’t tell the older child that they are big and that means they have to take care of the younger one because that can only do harm. If we consider that a 5-year-old can have a younger brother, at the same time a 5-year-old can be the younger brother in a family. So there is no reason to burden it. Last, remember that there is a daddy, and support between mothers is very important.